Het antwoord op díe vraag zal voor de meeste van mijn lezers zó binnen komen vallen (zeker als ik er ook nog eens ‘hallo, hallo’ voor zou zetten): da’s natuurlijk het mannetje van de radio. No doubt ‘bout that one. Ik weet overigens nog héél goed hoe ik dat als kind voornamelijk een bijzonder verwarrend antwoord vond, want hoe in vredesnaam kan ik het mannetje van de radio nou ruiken? Mijn neus is wel het laaaaaatste zintuig waar ik aan denk als ik de radio aanzet! Inmiddels ken ik mijzelf als (onder andere) hart-stik-ke helderruikend en kent het mannetje van de radio nog maar weinig geheimen voor me, maar toen? Ik heb me er het schattige koppie over gebroken. Dat allemaal terzijde (hoewel ik me –mijzelf kennende- niet voor kan stellen dat deze hele inleiding helemaal geen vervolg meer zou krijgen), ‘wie stinkt daar zo’ was vooral bedoeld als introductie tot de vraag-van-vandaag: geloof jij in radio (pffff, had je nét je rotsvaste vertrouwen in het bestaan van giraffen weer terug, komt ze met déze vraag)? Ja hè? Ik durf er heel wat om te verwedden dat jij je nog nooit een seconde hebt afgevraagd of radio echt is. En dat vind ik dus grappig. Nah ja, niet eens zozeer dat je in radio gelooft –want je begeeft je in goed en vooral; uitgebreid gezelschap-, maar dat ik nooit iemand hoor over of radio bestaat… maar het gros van de mensen wél heel spannend en ingewikkeld doet over het idee dat je gedachten, gevoelens, emoties en zelfs hele realiteiten van andere mensen kunt oppikken. Dus… geloof jij in radio? En in het verlengde daarvan: geloof jij (dus) in geluid, dat zich zomaar door de lucht kan verplaatsen vanuit –laten we het even lekker helemaal cliché houden- Hilversum, en jouw oren kan bereiken? Top. Dan gaan we een fijn half kwartiertje (afhankelijk van hoe snel je leest) tegemoet!
Het was vandaag zo’n dag. Of eigenlijk is het al een tijdje zo’n dag. Het sluipt er namelijk altijd zo sneaky beetje-bij-beetje in. Je weet wel; als het er INEENS zou zijn, zou het teveel opvallen. Dus het komt millimeter voor millimeter, sluipend op z’n tenen, de adem inhoudend, om maar niet ontdekt te worden. Wat voor dag (en wat voor insluiper)? Zo’n dag waarop ik nét een heeeeel klein beetje out of alignment ben. Of heel erg, maar dan heel even. Nét niet genoeg om te besluiten ‘genoeg is genoeg’, maar méér dan genoeg om nét een normaal mens te lijken. Nét niet helemaal mij, dus. En nét niet, is hetzelfde als helemaal niet. Zo simpel is het, althans; in my world. Mijn prioriteit ligt ALTIJD bij MIJN afstemming. Alleen vergeet ook ik dat wel eens… en binnen een fractie van een seconde, is daar die insluiper weer. Het mannetje van de radio. Fucker.
Ik weet het, ik weet het. Dat ís toch normaal? Dat het leven normaal is? Je kúnt toch helemaal niet de héle godganse dag bezig zijn met jezelf? Er móet toch wel eens wat? Andere mensen willen toch wel eens wat van je? Het leven gaat toch volkomen aan je voorbij als je alleen maar bezig bent met dat afstem-gedoe? Uhm, nee. Sorry. Not buying your but-my-momma-told-me-so-story. Not even buying my own momma’s story (sorry mam). Het is NIET ‘eerst mijn to-do-lijstje afwerken en dan kijk ik wel of ik nog wat tijd “voor mezelluf” heb’. Self-care –de prioriteit leggen bij JOU. Bij jouw afstemming. Bij jouw thoughts, feelings and emotions. Bij jouw realiteit. Bij jouw happiness- is NIET een van de dingetjes die je ergens een keertje vijf minuutjes inplant (en vervolgens maar weer naar morgen verschuift, want de dag vloog weer voorbij). Self-care is HET ENIGE dat op het lijstje zou moeten staan. En al het andere dat op het lijstje staat, zou vanuit self-care daarop gekomen moeten zijn. Egoïstisch? Fine by me dear. Thanks for judging… yourself. To me, it’s the ONLY way. Want NIEMAND is zo goed in ik zijn als ik. En als ík mijn beste zelf ben, pas dán kan ik van échte waarde zijn voor de mensen om mij heen. Maar dat allemaal terzijde (can I get to the point… just ONE point, for f*cking once, phulease?!), het mannetje van de radio begint nu wel héél erg te stinken. So let’s go back to that sweet little guy: het waren van die dagen.
Van die dagen waarop ik heeeeel stiekem een heeeeel klein beetje in ieniemienie aardse drama’s verzeilde. Nét niet helemaal happy. Nét niet helemaal spacey. Nét niet helemaal vrij. Nét niet helemaal afgestemd, dus. En net niet, is hetzelfde als helemaal niet. Had ik trouwens al gezegd dat ik vandaag met een zwerver geknuffeld heb? Hij stonk een heel klein beetje, maar voor mij rook hij naar vrijheid, geluk en flow. En helderruikend als ik ben, twijfel ik er geen seconde aan dat hij het meende toen hij zei dat die knuffel hem meer waard was dan een miljoen op zijn bank (waarna hij me erbij vertelde dat hij niet eens een bank heeft, en vijf minuten nodig heeft gehad om zijn lachbui weg te hikken). Anyway…
Het mannetje van de radio. Geloof jij in radio? Geloof jij in geluidsgolven? Waarom kies je er dan toch nog steeds voor ALLES wat je denkt en voelt aan te nemen als van jou? En er een verhaal omheen te bedenken –én waar te maken, ook nog eens een keer- waaróm je je voelt zoals je je voelt? En waarom dat oké zou zijn? Waarom zoek je de reden voor je nét niet (of helemaal niet, wich is –het moge inmiddels duidelijk zijn- kinda the same thing) helemaal in flow voelen zo consequent en krampachtig in jezelf… of de omstandigheden? Áls je het nou (meer dan) zat bent hè? Dat élke keer als je ein-de-lijk denkt ‘oooooooh, kan ik me ook zó voelen? Zo wil ik me dus ALTIJD voelen’, je het net zo hard weer door je vingers voelt glippen en terugkeert naar het leven van alledag. Áls je bereid bent je te onthechten van het label ‘egoïstisch’ en (eindelijk!!) JOU(w afstemming) de prioriteit van jouw leven wil maken. Geloof je dan met me mee? Niet alleen in dat wat ‘normaal’ is (en niet eens de moeite van er een seconde over nadenken waard), maar óók in dat wat nét zo normaal is? Wich is: dat je héle dag dingen van een ander oppikt. En dat – in tegenstelling tot de radio, waarvan je gewoonweg wéét dat dat wat eruit komt niet van jou is. En waarop je gewoon naar een andere zender schakelt als de muziek te niet bevalt- je dat allemaal niet van jou hóeft te maken? Moet je je er wél even bewust van zijn. Maar daar ben ik voor. Don’t worry.
So work with me here for a second (or a few more ;-)). Dus. Er komen geluidsgolven –geproduceerd door iemands stembanden- in een ding wat een microfoon heet. Daarna gaan ze door de lucht. Via een antenne in een apparaat dat jij een radio noemt. Dat apparaat doet iets met die golven energie. Sterker nog: dat apparaat vangt duizenden golven tegelijk op. En jij drukt op een knopje. En draait aan een iets grotere knop (ik ben me er ineens héél bewust van dat dit een nogal ouderwetse voorstelling van zaken is, maar ach… wie begint met ‘wie stinkt er zo’ leeft sowieso een beetje in het al dan niet Hilversumse verleden denk ik). En daardoor geeft dat apparaat de trilling die het opving weer af aan de lucht waar jij je in bevindt. En dan is er iets met oren en een hamer of een aambeeld ofzo. Of allebei, daar wil ik van af wezen (biologie is íets te lang geleden om het nog helemaal helder voor de geest te hebben, en mijn punt is toch al lang duidelijk). En jouw hersenen natuurlijk, die die energie vertalen in iets. En oh ja! Dan gaan er allemaal stofjes je lijf in. En dat geeft dan een sensatie. En die noem jij ‘gevoel’. Of ‘emotie’. Prachtig. En haal nou eens die radio ertussen uit.
De HELE DAG vang jij trillingen op. Gedachten, gevoelens, emoties, zelfs hele realiteiten. Van anderen. En die golven worden door jouw funny little thing called brain ook nog eens geprocessed op basis van allerlei zaken die óók al niet van jou waren to begin with! Of je je er nou mee identificeert en ermee instemt, je je ertegen verzet of er op reageert. Wát je er ook mee – of tegen- doet: zodrá je die energiegolven op wát voor manier dan ook oppikt en je er niet van bewust bent dat je ze gewoon uit de lucht gegrepen hebt, heb je ze van jou gemaakt. En dan wordt het dus zo’n dag. En dat worden van die dagen. En dat is dan wat je normaal gaat noemen. And that stinks. Big time. Want het IS niet normaal. Je HOEFT niks met al die vibraties die niet van jou zijn. We zijn alleen een radio waarvan de uitknop stuk is. Helderziend. Helderruikend. Helderhorend. Heldervoelend. Helderproevend. Helderwetend. Helderaanrakend. Helderdownloadend. Helderempatisch. Helderdromend. Je bent het állemaal. En het énige dat je hoeft te doen -als JOU(w afstemming) de prioriteit van jouw leven wil maken- is je er bewust van worden dat je niks –maar dan ook écht helemaal niks, want een beetje niks is alsnog alles- hóeft met al die ruis. Al die energieën. Al die trillingen. Al die vibraties. Al die noise uit jouw interne radio. Leer het verschil kennen tussen jóuw muziek en die van een ander. Leer het verschil kennen tussen wat écht jouw muziek is, en wat je geleerd hebt dat jouw muziek zou moeten zijn. Schakel simpelweg van zender als de muziek je niet bevalt. Laat al die herrie door je heen stromen, gefocused op jouw eigen geluid. Zo simpel is het. Wat iets anders is dan makkelijk… heb ik de afgelopen dagen maar weer eens ervaren. Want soms staat niet overduidelijk de verkeerde zender aan, maar komt er gewoon stiekem op de achtergrond –nauwelijks hoorbaar, maar evengoed vet storend- éven een ander mannetje tussendoor. Een mannetje van de radio. En zoals iedereen weet: die stinken een uur in de wind. Ben je mooi klaar mee, als helderruikende…
Liefs,
Jouke.