the people who find me…

– regelmatig vraagtekens oproepen (en dan maar weer een diepe zucht slaken). Omdat ze opvallen. En ietwat (of nogal) afwijken. Niet eens expres hoor, maar het lúkt gewoon niet zo lekker om iemand anders te zijn dan wie ze zijn. Mét een ‘DSM-stempeltje’ (AD(H)D, ASS, ODD, borderline, OCD, whatever). Een niet-alledaags níet-gediagnosticeerde karakter en keuzes in het leven wellicht. Hun hypersensitiviteit. Afwijkende seksuele voorkeuren. Ander uiterlijk. Of…
– geen talent hebben voor “hoe heurt het” en “normaal”. Ze snappen níets van alle conclusies, oordelen, aannames, beperkingen, pogingen tot definitie én pogingen om hun in een hokje (of: klein) te krijgen. Maar lopen wél regelmatig tegen dat soort shizzle op. Van anderen. Van zichzelf wellicht ook wel. En dat zijn ze meer dan zat. Ze willen niet langer die muurtjes optrekken. Zich aanpassen. Moeite doen. Moeten kiezen tussen ongecensureerd zichzelf zijn en goedkeuring. Zich laten beperken. Zich verstoppen. Veroordeeld, afgewezen en gekwetst worden. Punt.
– op een verjaardagsfeestje (of het schoolplein, een reünie, of welke andere sociale gelegenheid dan ook) geweest zijn en zich de volgende dag –als op FaceBook de eerste jubelberichtjes als “dát was a night to remember, geweldig! Moeten we écht vaker doen!!” verschijnen- stiekem afvragen “was jij op een ander feestje dan ik ofzo?”.
– het lastig vinden ervoor uit te komen dat ‘tevreden’ zijn simpelweg niet genoeg voor ze is, maar dat diep van binnen wél zo voelen. Mensen dus, die altijd een tikkeltje onrustig zijn. Meer, leuker, beter, grootser, spannender, fijner, gelukkig, blijer willen.
– eigenlijk helemaal geen zin meer hebben in die constante discrepantie tussen ‘een normaal leven leiden’ en ‘jezelf zijn’.
– continu het gevoel hebben dat ze iets over hoofd zien. Dat het rete-eenvoudig zou móeten zijn om bizar happy te zijn, maar niet zien hóe dan.
– het bloedirritant vinden dat ze telkens afgeleid worden door het leven van alledag.
– zich een beetje een alien voelen zo nu en dan.
– hoezeer ze ook hun best doen, het altijd nét niet helemaal ‘goed’ doen.
– moeite hebben met ‘de regels’ (de ‘zo is het nu eenmaal’) en ze éigenlijk ook niet eens echt snappen.
– balen dat dingen altijd toch een beetje tegenvallen en gedoe worden, terwijl ze niets anders willen dan gewoon een beetje fun.
– verlangen naar moeiteloosheid
– een pesthekel hebben aan moeilijk gedoe. Verborgen agenda’s. regeltjes. Hoe het heurt.
– weten dat leven simpel is, en regels en andere BS maakt het alleen maar zwaar en stroperig en… less fun.
– middelmatigheid (en middelmatige mensen) eigenlijk gewoon dodelijk saai en not-worth-living-for vinden
– een teringhekel hebben aan alles wat ze naar beneden trekt. Of dat nou een stomme serie die ze niet gezien hebben is, het nieuws, gezeik over futiliteiten
– constant in conflict raken, mensen oncomfortabel maken of zich juist de hele dag aan het verstoppen zijn om dat soort gedonder te voorkomen
– ontzettend snel hun interesse verliezen. In alles. Die zich vervelen, en drama creëren om zich te vermaken
– die zitten te wachten tot het eindelijk een beetje écht leuk gaat worden
– waar van alles zogenaamd mis mee is.

Mensen -kortom- die wéten dat er meer mogelijk MOET zijn, maar op de een of andere manier toch geen steek verder lijken te komen (en dat zat zijn). Ik geloof gewoon NIET in de zwaarte van het leven. Ik geloof in lichtheid, ruimte, vrijheid, fun. In flow-based leven. En als jij dat ergens diep van binnen ook zo voelt, dan ben je precíes op de juiste plek beland…

Ook als je juist met mensen werkt (als coach, therapeut of hulpverlener bijvoorbeeld) trouwens, want ik ben ook nog eens steengoed in mijn aanpak overdragen aan jou(w team), zodat jij niet alleen conclusieloos kunt gaan leven, maar ook werken!