Herken je dat (zo nee; hoe in hémelsnaam lukt het je me te blijven volgen?!)? Dat een afgestemde keuze loud AF aanwezig is, en je je er tóch dagen (weken, maanden, of in dit specifieke geval zelfs jaren) tegen blijft verzetten? Those little voices inside… wat zijn het toch een funny guys (or girls, natuurlijk)! Jezelf uit de weg gaan. Afgestemd leven. Soms vraag ik me oprecht af wie ik ben om jou daartoe aan te zetten, hahahaha. But hé! Grey hair, don’t care…
Of wacht, misschien moet ik even beginnen bij een inzicht van een aantal weken geleden, want terugkijkend is daar een hele nieuwe ruimte ontstaan: ik zat in de auto (off course; mijn béste ingevingen komen negen van de tien keer in de auto! Iets met een hoofd wat gedwongen is iets anders te doen (op de weg letten, bij voorkeur) en geen tot weinig andere afleiding I guess) en ‘ineens’ (hahahaha, who am I kidding? ‘Ineens’ mag je lezen als: in antwoord op een vraag die ik vast ooit gesteld heb) viel mij in dat out-creating nóg veel waardevoller is dan un-creating. Enige context is wellicht wel lekker (jij volgt –wees blij- namelijk niet elke seconde van wat er in mij gebeurt): ik ben dus nogal ‘van de energie’. Ik bedoel (op dit moment): ik leef vanuit een oordeelloos bewustzijn van de energie. En wanneer ik me gewaar ben van een zware, stroperige, beperkende energie heb ik de gewoonte die te ‘ont-creëren’ voor ik verder kies. Works for me: ik kán simpelweg mijn keuzes niet baseren op wat-niet-afgestemd-is (en meer dan dat is dergelijke energie niet: het is slechts een teken dat ‘iets’ (een overtuiging, aanname, verhaal, ervaring, iemand anders’ realiteit of whatever) zich loopt te bemoeien met dingen waar het zich niet mee moet bemoeien… en dat ik dat iets heb opgepikt als het mijne, daar waar mijn ware ik wéét dat het van geen kant klopt) en dus neem ik éérst afscheid van dat-wat-voor-mij-niet-waar-is voor ik ga ontdekken wat dan wel waar is. Wat wél afgestemd is. Ik word me er alleen de laatste tijd steeds meer bewust van dat ik een vrij briljante problem-solver ben, maar véél minder dan fun voor me is daaraan voorbij creëer. Dat heeft twee jammere kanten: in de eerste plaats betekent dat dat ik ‘problemen’ MOET blijven creëren (want tja, hoe anders komt de problemsolver in mij dan tot haar recht hè?!), in de tweede plaats komt er niets ánders voor in de plaats… want dáár heb ik niet om gevraagd (en heel eerlijk? Ik verveel me nogal snel als ik niks te creëren heb, dus dan nog liever problemen dan televisie kijken op de bank (cancel that one please, Universe… het was maar een voorbeeld :-))). Ik heb (geloof ik, als ik mezelf constant moet teruglezen, heb ik geen leven meer ;-)) eerder al eens geschreven –of was het in een statement-plaatje op mijn Social Media, nou ja… details- ‘joy outcreates everything’, enne; dat meen ik. Als je iets creëert waarin joy aanwezig is, is het ONMOGELIJK om tegelijkertijd een andere energie vast te houden. Het is simpelweg godsonmogelijk. En dát my dear… dát is out-createn. Je NIET focussen op wat je NIET wil, maar creëren wat je WEL wil. In de wetenschap dat dat wat je niet wil (oppervlakkig dan, want het feit dat het op dit moment in jouw realiteit is betekent niets anders dan dat het op een bepaald niveau wél precies is wat je op dat moment wilde… maar nu dwaal ik wel héél erg af van mijn grijze koppie waar dit blog eigenlijk over gaat) ‘vanzelf’ verdwijnt als je er iets voor in de plaats creëert. Vul een glas, en het is niet meer leeg. Zet het licht aan, en het donker is weg. Dat werk.
Anyway: sinds dat heldere moment in de auto, ben ik me meer dan ooit aan het focussen op creëren voorbij aan wat ik wil ont-creëren. En op wie ik moet zijn om dat level te belichamen en leven. Het openen van die ruimte (en er –you know me a litlle bit by now- volop vragen over stellen), bracht me vorige week bij een audio van een van mijn grote inspirators en daaruit bleef één woordje hangen (ik geloof zelfs dat de rest van de stream volledig aan me voorbij is gegaan): overvloed. Hmmm. Overvloed. Even proeven. Even energie duiden. Ja; daar was ‘ie! Een lading op ‘overvloed’. Dat wíst ik natuurlijk al lang (herken je dat? Dat een afgestemde keuze loud AF aanwezig is, en je je er tóch dagen (weken, maanden, of in dit specifieke geval zelfs jaren) tegen blijft verzetten?), maar ik had er tot nog toe niet heel veel aandacht aan besteed (hahahaha, soms ben ik werkelijk veel grappiger dan goed voor me is). Du moment dat ik het wél deed, had ik ‘m ‘ineens’: ik was me ont-zet-tend bewust van de overtuiging die de energie wazig maakt! “In toelating zijn van overvloed, betekent dat je ALLES móet ontvangen”. Alles of niks. Funny me. Ergens is het een waarheid als een koe (wat is dat overigens eigenlijk voor idiote uitdrukking?!), want bij voorbaat besluiten ‘van die-en-die energie wil ik wél dat-en-dat-deel, maar niet dat-en-dat’ sluit bij voorbaat de volledige energie uit, maar deze overtuiging was vervormd naar het achteraf bekeken (het moment dat je diezelfde koe in de kont kijkt geloof ik) best geestige idee dat in toelating zijn van overvloed zou betekenen dat ik geen enkele vorm van invloed meer zou hebben op wat er dan zou komen. Ach wat, ik deel gewoon de exacte gedachte die er opkwam: “als ik in toelating van overvloed ga, ben ik binnen de kortste keren weer dik 90 kilo”. Hoe dan?! Klein stukje achtergrondinformatie: ik ben ooit ruim 30 kilo zwaarder geweest dan ik nu ben… en zal niet meer bewust kiezen voor het gevoel dat ik daar toen bij had (en ergens is er dus ook een koppeling blijven hangen tussen mijn gewicht van toen en hoe ik me voelde).
Begrijp me niet verkeerd: ik heb A. heel scherp dat mijn gewicht en hoe ik me voel géén onwrikbare samenhang met elkaar hebben. Ben B. ongelofelijk (voor sommigen zelfs pretty annoying) happy met mijn lijf zoals het nu is. en weet C. met mijn hoofd héél goed dat als ik er niet –bewust of onbewust- voor kíes om daar naar terug te gaan, het ook niet gaat gebeuren. En ach, anders is er altijd nog D.: ik weet wat ervoor nodig is én dat ik ertoe in staat ben om áls ik dat toch opnieuw zou creëren, uiteindelijk anders te kiezen en ook dát so called problem weer te solven. Maar blijkbaar was er wél die rare vervorming blijven plakken op een zeker moment ergens along the way. En toen snapte ik ‘ineens’ (<- begin je een van de min of meer toevallige extra boodschappen door te krijgen?) dat ik mezelf in een onmogelijke positie gemanoeuvreerd had. Moddervet zijn (nee, ik zeg dus NIET dat als je 90 kilo weegt dat je dan moddervet bent… ik zeg slechts dat ík mezelf in die periode moddervet vond!) staat totaal haaks op de out-create-modus waar ik momenteel inzit. Ik ben me namelijk al dagen (of eigenlijk weken, maanden, en in het echt-echt: járen) gewaar van de verlangens van mijn lijf & wezen, en zie scherp voor me hoe díe Jouke eruit ziet. Ze heeft een heeeeeeel ander kapsel (ja, komen we zo op terug… beloofd ;-)) én een überlekker, strak, droog, vrouwelijk sportlijf. Dat is hoe ik mezelf al langere tijd gewaar ben (en heel eerlijk; dat is errug dicht bij hoe mijn lijf zich al jaren manifesteert… maar ik weet dat er nóg een next level is en heb me daar een paar maanden geleden al aan overgegeven). En dus zat er een als-dan-constructie te rommelen die me geen steek verder bracht: als de aanname ‘als ik in toelating van overvloed ga, wordt ik moddervet’ waar zou zijn én hoe ik mezelf momenteel gewaar ben waar is, dan kúnnen ze dus onmogelijk naast elkaar bestaan. Een sportlijf of overvloed… een sportlijf of overvloed… een sportlijf of overvloed… helse keuze. En the good news? Het hóeft helemaal geen of-of te zijn! Duhuh, natuurlijk. Dat snap ik. Dat snap jij. Maar dat snapte mijn onbewuste blijkbaar nog even niet, tot ik de leugen omhoog had getoverd. Dus, hoe ga ik dat out-createn? Door alles wat overvloed tegen houdt te ont-creëren natuurlijk (te beginnen met deze idioterie), maar vooral door een shitload aan overvloed toe te laten!
Het was overigens de dag dat ik een kappersbezoek gepland had staan. Ook niet voor niks, so much’s for sure. Ook hier weer even wat achtergrondinformatie: ik dacht tot deze dag dat ik een vrij problematische relatie met mijn haar had. Dat zou ook makkelijk voor waarheid aangenomen kunnen worden overigens: ik ben ergens rond mijn 8e voor de helft kaal geweest (MUCH more on that note, maar dat écht voor een andere keer) én heb íets te vaak in mijn leven onvoldoende aan een kapper kunnen uitleggen welk plaatje ik ín mijn hoofd had om datzelfde plaatje uiteindelijk óp mijn hoofd te laten verschijnen (lees; ik kom standaard huilend thuis van de kapper en voel me de eerste drie dagen klote). Niet echt iets om naar uit te kijken, kortom. Waarom dóe je het dan, Jouke? Nou, omdat ik al dagen (of wat het nou weken? Of maanden? Toegegeven; het was jaren) wíst dat mijn huidige kapsel na 20 jaar trouwe dienst níet meer 100% klopte, en mezelf nu ein-de-lijk uit de weg was gegaan. Omdat ik doorhad dat de aanname waar de zware energie vandaan kwam slechts een verhaal was, maar niet de waarheid (en sowieso geen echt lekker generatieve en potentierijke aanname). Maar dat nam niet weg dat ik gewoon scared as shit was. Terrified to the bone. Tot op de laatste seconde niet zeker wetend of ik zou gaan afzeggen ook. Funny me.
(zucht. Soms -heeeeeel soms… maar dan gelukkig ook echt-echt-echt heel soms- zou ik het zó makkelijk vinden als ik niet élk proces zó bewust doorleefde en gewoon een babbeltje op een schoolplein kon maken ofzo. Goddank overvalt me dan op hetzelfde moment de boring-as-fuck-vibe die ik krijg bij een onbewust of zelfs anti-bewust leven en kan ik gewoon weer terug to being me)
En zo rolde ik van een audio, via overvloed en overtollige kilo’s, naar hét inzicht-der-inzichten dat er nodig was om dít kappersbezoekje anders te maken dan ál die andere. Om niet alleen alle eerdere ervaringen te ont-creëren, maar zelfs te out-createn! It hit me loud and clear: wat er eígenlijk zat te rotzooien, was die aloude overtuiging. De ‘fitting-in-lie’. Is het je by the way ooit opgevallen hoe ALLE zwaarmakende overtuigingen uiteindelijk terug te voeren zijn op basisbehoeften als veilig en geliefd zijn en gezien worden? En hoe we daar allerlei aannames aanhangen over wat daar dan voor nodig zou zijn? Nee? Bij dezen dan. En doorrrrrr. Een nieuw kapsel was niet zomaar een nieuw kapsel. Een nieuw kapsel is een uiting van de Jouke die er al IN mij leeft. Een uiterlijke manifestatie van een innerlijke vibe. Dat beoogde nieuwe kapsel resoneerde ZO ontzettend met wie ik nu ben, met wat mijn lijf wil zijn en showen en met wat we samen willen neerzetten. En zolang dat alleen maar IN mij leeft, is het veilig. En geliefd. En gezien. Alleen dan uitsluitend door mij. Maar wat gaat het veroorzaken als díe Jouke werkelijk en letterlijk zichtbaar wordt voor HUN? De buitenwereld? Alles en iedereen? Je kúnt gewoon niet een keuze maken, en erbij eisen dat je de helft van de gevolgen wél wil ontvangen en de andere helft niet. Het is alles of niks. Deze keer echt. Ik bén al lang Jouke3389.7 (ofzo). De vraag is: heeft die Jouke alleen grijs haar IN haar hoofd, of ook OP haar hoofd? Let the pic speak for itself…
Nee, het ging geenszins alleen om een nieuw kapsel. Natuurlijk weet ik dat bijna niemand stil zal staan bij de werkelijke energie achter de uiterlijke verandering (het gros van de mensen zal zich toch vooral gewaar zijn van het veranderde uiterlijk), maar is het niet bewust, dan pikken mensen onbewust of anti-bewust tóch die energie op. Ze zullen het zich wellicht –waarschijnlijk- niet realiseren, maar dat wil niet zeggen dat het er niet is. ik realiseerde me right there and then –in de auto, natuurlijk- dat ík me ont-zet-tend gewaar was van de symboliek en de energie. Ik wíst dat ik nu ook letterlijk en uiterlijk IN die nieuwe Jouke ging stappen en zoals dat doorgaans gaat met next levels: that scared the shit out of me… of beter gezegd: out of al die overtuigingen met een behoefte aan controle op veilig en geliefd zijn. Een greep uit de bizar grappige overtuigingen die omhoog kwamen toen het deksel eenmaal van de snelkookpan was: vindt mijn man(lekkerleukenbestwel)lief me nog aantrekkelijk als ik dit doe? Pas ik nog in de opdrachten waar ik momenteel een deel van mijn geld mee manifesteer (ik balanceer al zo op het randje!)? Wat als het antwoord op een van die vragen nee is? Laat staan op allebei? Ga ik het mezelf hiermee definitief onmogelijk maken om te functioneren in deze ‘normale mensenwereld’. En wat als het opnieuw niet lukt de kapper het plaatje wat er in mijn hoofd zit, op mijn hoofd te laten verschijnen (kijk, die is vrij gemakkelijk out-creatable: VERTROUWEN out-creates everything as well… en ik wéét dat als ik keuzes baseer op de lichte energie van afstemming het áltijd goed of zelfs beter uitpakt… ik was ‘m alleen héél even kwijt. Funny me)? Whaaaaaaaaaaaaa!!
So, feeling the fear and doing it anyway. Overgave ís mijn controle (dat blog is ook al half af ;-)). En daar ging ik. Op naar een zit van 5 uur (!!) bij een kapper waar ik ook nog eens nooit geweest was (maar die ik had uitgekozen op intuïtie, dus die ik –geheel tegen mijn eigen verhalen in- blindelings vertrouwde). Maar niet voordat ik gedurende de dag in aanloop naar deze spannende stap meerdere malen aan mezelf gevraagd had “welke energie kan ik aanboren en ZIJN om in VOLLEDIGE toelating van MIJ te zijn?” en me bewust te zijn van de lichte ruimte die ik elke keer weer gewaar was als ik dat vroeg. En oh ja “hoe kan dit beter uitpakken dan ik ooit voor mogelijk heb gehouden?” natuurlijk, maar da’s zó’n basisvraag voor mij, dat ik die niet eens meer bewust hoefde te stellen. En dat deed het, beter uitpakken dan ik ooit voor mogelijk had gehouden:
Voor het eerst in mijn leven hoefde ik de energie toen ik de kapperszaak binnenstapte niet ‘angst’ of zelfs ‘spanning’ te noemen, maar mocht het gewoon ‘excitement’ heten. Voor het eerst in my entire life (trust me: ik was méér dan stómverbaasd!!) hoefde ik niet te vechten tegen de tranen toen ik het resultaat zag… ik zag mezelf, herkende mezelf, en vanaf de eerste seconde klopte het zó hard dat ik niet eens de woorden kon vinden om de kapster uit te leggen hoe dankbaar ik haar was. Voor het eerst in mijn leven kon ik ook meteen zien dat dit slechts een eerste stapje van een langer durend kapsel-project is (en dus nog niet het definitieve-plaatje-voor-nu (ja, lees die nog maar eens drie keer terug ;-)) is, maar wél de perfecte eerste stap) en zat er he-le-maal níets aan ongeduld in de weg (an absolute first for me… en eerlijk gezegd een beetje wennen ;-)). En wat er daarná allemaal open gegaan en op mijn pad gekomen is. Dikke, vette (jazeker, minimaal 90 kilo ;-)) wauw!!
Ik word ‘ineens’ benaderd voor opdrachten die helemaal passen bij de Jouke-met-grijs-haar(-en-een-sportlijf-in-ontwikkeling). Ik ontvang erkenning op wie ik nu ben vanuit 1000 onverwachte hoeken (of was die er al, en zie ik ‘m nu pas omdat ík in volledige barrièreloze toelating van míj ben? De vraag stellen is ‘m beantwoorden ;-)). Ik word opgezocht en benaderd door mensen die en tijdje uit beeld verdwenen waren, maar he-le-maal resoneren met Jouke 10.385.72 (ofzo). Ik ben ineens 30x beter in stapje-voor-stapje creëren, zonder irritatie op dat het eindresultaat wat ik me al lang gewaar ben al volledig zichtbaar is. En dat mijn man(lekkerleukenvooralaltijdpijnlijkeerlijkmaardatmaakthemjuistzo)lief het werkelijk vréselijk vindt en níet kan zien waar ik naar onderweg ben (qua haar ;-))? Daar kon ik vervolgens dus alleen maar behoorlijk om giechelen. Want je kúnt niet besluiten dat je alleen maar de ‘fijne’ energieën wil ontvangen en de rest uitsluiten. Het is alles of niks. En dat wat je niks vind, kun je dus he-le-maal zelf weer out-createn. Want overgave ís mijn controle. Maar daarvan had ik beloofd dat ik dat voor een andere keer zou bewaren… dus ik ga maar eens gauw checken of lief inmiddels wat minder chagrijnig is en af te leiden is met mijn sport-billen. They save my ass every time. Pun intended.
Liefs,
Jouke.