“Waarom stromen mijn ‘vrije dagen’ (tussen aanhalingstekens, omdat ik niet zou weten wat dat dan precies zou moeten betekenen… zo’n vrije dag. Ik bedoel: ik snap heus wel dat de meeste mensen dat koppelen aan wel of niet werken, wel of geen verplichtingen, wel of geen dingen in de agenda… maar ‘werken’ doe ik al jaren niet meer, verplichtingen bestaan niet in mijn wereld (je moet alleen iets als je iets wil tenslotte… en wie iets wíl, doet dat vanuit die energie in plaats van die van verplichtingen), en de dingen die in mijn agenda staan zijn bewuste keuze en zo flexibel als een elastiekje (vraag maar aan de Dappere Dame waarmee ik morgen een afspraak heb: ik heb haar afgelopen week gok ik zeventien keer gemaild dat mijn agenda er voor de aankomende week alwéér anders uitzag… en zondagavond heb ik besloten mijn hele maandag te herzien, waardoor mijn volledige week een brand new idee voor de invulling kent)) ALTIJD (ook zo’n lekker mogelijkheden open latend woord ;-)) vol met allerlei dingen die ik NIET gepland had (nah ja, niet bewust dan), waardoor ik NOOIT toekom aan de dingen die ik had willen doen?!” vroeg ik me vanmorgen af. En voor wie het zich afvraagt: ja, dit is een vrij accurate weergave van wat zich in mijn hoofd en bewustzijn afspeelt in een seconde of ongeveer geen. Met –toegegeven- een kleine giechel in de ondertoon van mijn innerlijke stemmetje, want A. natuurlijk was ik me méér dan bewust van alle (zichzelf in stand houdende) beperkingen in die éne vraag en wist ik B. al láng wat het antwoord op die vraag was. Stiekem –heel stiekem- vond ik het gewoon lekker om die vraag even te stellen. In de eerste plaats had ik nog wat te klagen tegoed -waarvoor enige context wellicht fijn is, dus voor ik verder ga even het bericht wat ik op mijn FaceBook-pagina postte van de week-:
Dat je ongesteld bent. En ont-zet-tend zin hebt om ergens vre-se-lijk over te zeiken. Maakt niet uit over wat. En dat je dan niks -maar dan ook wer-ke-lijk he-le-maal NIKS in je HELE leven- kunt bedenken om over te zeiken. En dat je dan natuurlijk daarover zou kunnen gaan zeiken. Maar je eigenlijk instant annoyingly happy wordt van die constatering… Totally lost momentum here, dammit.
Maar dat was bij lange na niet het hele verhaal. Ik ben de laatste weken weer zó vre-se-lijk lekker in charge van wat ik aan het creëren ben, dat ik van ALLES dat zich aandient meteen wéét dat het een onderdeel van dat proces is. En daar word ik –na me er soms met zo’n klein-meisje-dat-geen-koekje-krijgt-pruillip-vraag nog even tegen te verzetten, gewoon, omdat ik dat zo nu en dan een geestig experimentje vind- dus blij van. Zó blij, dat ik moet giechelen bij alle wonderlijke en magische cadeautjes die er verschijnen. In welke vorm het ook is. Want alles is een bijdrage. Bewustzijn omvat tenslotte alles wat je waarneemt zonder oordeel. HOE je het waarneemt… welk oordeel je erover velt… en hoe je je erbij ‘voelt’ (lees; welke lichamelijke sensatie er ontstaat na de gedachte die je hebt over wat zich aandient, en welke gevoels- of emotie-conclusie je daar vervolgens op baseert), heeft al niets meer met bewustzijn te maken. Maar alles met interpretatie. Simpel gezegd: als iets zwaar voelt, komt dat omdat jouw interpretatie van -en oordeel over- dat wat zich aandient niet afgestemd is op jouw échte waarheid. That’s basically it. Feelings over circumstances, weet je nog? Remove the lie, and feel good!
Enniewee. Ik ben al een tijdje aan het spelen met de energie van leiderschap. Ik ontdekte een paar weken geleden dat ik daar nogal wat misinterpretaties op had zitten, en ben na het elimineren daarvan in opperste verwondering volop in die energie gestapt. Rete-nieuwsgierig naar wat het zou brengen als ik bereid zou zijn de leider te zijn die ik werkelijk kan zijn. Súpergaaf!! Tegelijkertijd heb ik een stem- en ademcoach gevonden die niet alleen EXACT aansluit bij waar ik op dat gebied naar verlang, maar die meer brengt dan ik had kunnen verwachten en zij had kunnen beloven. Waanzinnig. En da’s een understatement. Toen ik een eerste afspraak met haar maakte, dacht ik nog dat het twee totaal losstaande dingen waren, leiderschap en stemcoaching. Maar as usual was ik de enige die ik nog een tijdje heb kunnen kidden met dat idee, haha. Wat de kip en wat het ei geweest is zal niemand ooit meer terug kunnen halen (en het is ook nog eens totaal oninteressant). Ben ik me met het zetten van de stap naar stemcoaching al gewaar geworden van de mogelijkheden die dat voor me zou gaan openen (zoals in de energie van leiderschap stappen)? Heb ik inspiratie tot stemcoaching opgedaan omdat dat een onderdeel is van wat er nodig was om de energie van leiderschap te gaan belichamen? Zijn beiden uiteindelijk slechts onderdeeltjes van een next level dat ik nu nog niet zie? Who knows (Joost wellicht, maar die spreek ik veel te weinig de laatste tijd). Een leider moet zijn stem kunnen laten horen. Om mijn stem te laten horen, moet ik niet bang zijn voor wat daar dan uitkomt en welke leider ik dan werkelijk blijk te zijn. Kip… ei… who knows?
En belangrijker: who cares? I’m having fun!! En –even tussendoor- dan is dit dus altijd het moment dat zich minimaal 10 lezers uitschrijven van mijn mailingslist. En dat snap ik. Want hoe hinderlijk is het (of erger nog: hoe angstaanjagend, en wat een enórme verantwoordelijkheid) dat ik je niet laat wegkomen met ‘ja, maar’. Met ‘het leven is nu eenmaal ….. (vul gerust iets onzinnigs in op de stippellijntjes)’. Of je gelooft me gewoon niet. Ook niet nieuw. Want dat is stúkken makkelijker dan je afvragen of het überhaupt mogelijk kan zijn hè, ALLES (en dan bedoel ik ook écht alles… you can not imagine the things that happend the past few weeks!) dat zich aandient ontvangen met gemak en oprecht plezier. En zéker stúkken makkelijker dan zélf dat pad gaan bewandelen. Go ahead, all you have to do is scroll down and hit that unsubscribe button.
For the record: het is op geen enkele manier zo dat zich nooit iets aandient dat ik als vervelend –of nog heel veel erger dan dat- zou kúnnen bestempelen. Ik weet vríj zeker dat zich allerlei dingen afspelen en hebben afgespeeld die je níet van me over zou willen nemen. Het is niet dat mijn leven easy en only fun IS, het is dat het mij lukt het leven als easy en only fun te ERVAREN. Little detail. Huge difference. En slechts een kleine side note.
Voor iedereen die toch nog even gebleven is: ik snapte niet helemaal waarom dit blog maar niet volledig geschreven en geplaatst wilde worden en waar het uiteindelijk heen zou gaan… Het strandde een dag of twee a drie geleden bij “ik zou zo ont-zet-tend graag willen dat ik IEDEREEN mocht laten ervaren wat een ENORME misverstanden er bestaan!!”, en daarna kwam er opnieuw van álles tussendoor (lees; líet ik er van alles tussendoor komen –inclusief een massive mail-crash waar ik me een uur of drie mee heb weten af te leiden-, want om even terug te komen op de vraag uit alinea 1: de reden dat er op mijn vrije dagen altijd ‘iets’ tussendoor komt waardoor die sporadische dagen dat ik niks gepland heb aan het einde voller dan ooit met niks blijken te hebben gezeten, is dat IK geen prioriteiten stel op dergelijke dagen). Inmiddels snap ik het overigens wél: in twee dagen tijd ben ik me meer dan ooit tevoren bewust geworden van dat éne misverstand waar ik -als de leider die ik werkelijk ben, haha- niet langer omheen kan. Simpelweg, omdat het niet meer op mijn twee an sich best schattige (hoewel met eeuwig afgescheurde nagels, hate ‘m) handjes te tellen is hoe vaak ‘ie in my face aanwezig is geweest. Grappig genoeg (en voor hen die nog in toeval geleuven vást heul toevallig) precíes degene die het antwoord op mijn vraag blijkt te zijn.
Misverstand numero uno: ‘het leven brengt mij dingen (waarvan ik dan moet leren ofzo, of die ‘gewoon zijn zoals ze zijn’, of waar je dan ‘mee om moet leren gaan’… need I go on?)’. BS!! Ja, echt. Ik kan daar zó itchy van worden. Alsof ‘het leven’ een entiteit an sich is, en machtiger dan jij ook nog eens een keer. Weet je, het is hartstikke waar hoor. Tenminste, als JIJ geen prioriteiten stelt. En als JIJ blijft doen alsof de zogenaamde rottigheid die er vervolgens ontstaat NIET een onderdeel van jouw eigen creatie is. Ken je die reclame van Royal Club (‘doe maar een kapseltje’)? That’s what happens when you don’t get your priorities straight. Als jij tegen het leven zegt ‘doe maar een omstandigheidje’, tja… dan krijg je een omstandigheidje. Of een kapseltje. Een autootje. En voor je het weet woon je in een kerncentrale (je had erbij moeten zijn ;-)). Als jij niet leeft, leeft het leven jou. True. Als jij niet kiest, wordt er voor je gekozen op basis van dat wat er al (in jou aanwezig) is. Als jij geen prioriteiten stelt, komt er random van-alles-net-niks op je pad.
En. Zo. Hoeft. Het. NIET. Te. Werken. En heel eerlijk? Zo is er imho ook geen lol aan te beleven.
Ik ben niet zo van de stappenplannetjes. Van de zo-en-zo-veel-tips-lijstjes (unless I’m in a recalcitrante funny-mood). Van de ‘ik geef je nét te weinig informatie, zodat je tenminste klant wordt’-marketingtrucjes. Van de lijstjes (tenzij ik er een natuurlijk weer veel te lang filmpje over op kan nemen). Íets teveel teleurstellingen in mijn eigen mailbox gehad en gedownload de afgelopen jaren denk ik. Maar dat terzijde, want vandaag wil ik tóch een poging wagen je íets mee te geven van mijn visie op léven en vooral op creatie. De volgorde -nee, herstel: DE volgorde- wat mij betreft is de volgende:
1. Kies. Whatever it is you wanna play with: kies! Keuze creëert. Keuze zet de energie in beweging. Keuze geeft jouw prioriteiten weer. En brengt je ALLES wat er voor nodig is om die keuze waar te maken. En bevalt ‘ie uiteindelijk toch niet zo? Of ben je gewoon uitgespeeld? Of klaar for the next level? Dan kies je toch gewoon opnieuw? Damn…
En oh ja: ik heb het dus UITSLUITEND over het kiezen an sich. Kies een energie die je (meer) in je leven wil, that’s basicly it. Feel it. Be it. Live it.
2. Stel er vragen over (en dan dus alles behalve “hoe?”!).
3. Laat het los, laat het gaaaaaaaaaan. En vertrouw. En wees je gewaar van wat daarop volgt. Bewustzijn enkel en alleen om het bewustzijn is niks. Bewustzijn (alles wat je je gewaar bent, zónder conclusies, oordelen, interpretaties en alle andere vervormingen die je verder nog kunt bedenken).
4. Last but op geen enkele manier least: heb er lol in. Jij hebt gecreëerd wat je nu heb gecreëerd. Hoe gaaf is dat? Hoe amusant? Hoe krachtig ook? En; hoe magisch?!
Zal ik je een voorbeeldje geven (gonna do it anyway natuurlijk)?
Ik heb er een tijdje geleden voor gekozen de energie van leiderschap te onderzoeken en ermee te gaan experimenteren en spelen. Het is momenteel (een van) mijn prioriteit(en). Ik stap IN het gevoel van leiderschap. Knikker alles overboord wat er zwaar (en dus; niet (mijn) waar(heid)) aan is. Ik verzamel woorden die passen bij die energie en proef, ruik, voel, zie en hoor ze. Ik hou mezelf bij de les als ik weer uit die energie dreig te stappen, vraag me af ‘wat zou ik kiezen als ik de leider was die ik werkelijk ben?
Ik stel nieuwsgierige vragen. “Wie en wat kan ik zijn om deze energie te belichamen?”. “Wat gaat deze energie voor me creëren?”. “wat zijn de oneindige mogelijkheden?”. “Wat kan ik gaan zien dat ik nu nog niet zie?”. “Wie en wat kan een bijdrage zijn?”. Dat werk. En dan laat ik het los. En het gaaaaaaaan. En boven ALLES; ik vertrouw. Ik heb een onverwoestbaar vertrouwen in het Universum. En in mijzelf, for that matter. En ik WEET –een diep, innerlijk weten, that is- dat wát zich ook aandient, het is in beweging. Alles en iedereen is een onderdeel van waar ík voor gekozen heb. Of ik het nou snap of niet. Of ik er nou mee aan de haal ga of niet. It’s all for the benefit of me and what I’ve asked for.
En dan krijg ik er dus lol in hè. Ja, ook toen ik twee dagen na de eerste stem-adem-coach-sessie in een bizarre, verrassende, heftige en totaal onverwachte ruzie belandde en zonder nadenken (oeh, oeh! Ook nog een leuk inzicht! Wacht even, die komt zo!) de persoon in kwestie zonder lading mijn huis uit gezet heb (het inzicht wat hier zijdelings mee te maken had: ik realiseerde me ineens dat ik regelmatig zeg dat ik ‘altijd zeg wat ik denk’ en dat dat een veel minder handig statement is dan ik altijd gedacht had: als je altijd zegt wat je denkt, moet je wél eerst denken namelijk. En ík functioneer pas écht lekker als ik mijn woorden niet hoef te verzinnen en wegen, maar ‘gewoon’ door mij heen kan laten ontstaan en stromen). Ik was zó verrast over het gemak waarmee exact de juiste woorden op exact het juiste moment uit mijn mond rolden, dat ik alleen maar héél (maar dan ook echt heeeeeel) hard kon lachen na afloop (en de hele ruzie al niet meer aanwezig was in mijn systeem). Gave creatie! Enne… nogal leiderschapperig if you ask me. En ja: ook als ik chagerijnig zou KUNNEN worden van zo’n ‘vrije dag’ die zich als een yacko vult met helemaal niks (wat ik zelf gekozen heb), want hoe mooi is het dat me dat liet zien dat ik even níet in de (zelf-)leiderschap-energie zat? En hoe tof is het inzicht dat als ik de boodschap ‘vrije dag’ afgeef, ik blijkbaar de indruk wek dat alles en iedereen die maar in mag pikken? Slechts tweeieniemienie voorbeeldjes van wat zich allemaal heeft aangediend. En vooral; van het gemak en het plezier waarmee ik ALLES heb kunnen ontvangen, dat ook. Want ik vertrouw erop dat alles dat zich aandient een onderdeel is van mijn prioriteit en mijn vragen. En ik ben me -zonder allerlei andere shizzle- bewust van wat het is dat zich aandient.
Dit. Is. hoe. Het. WEL. Werkt. Dus. Struggle is only optional babe. Why would it be your priority?
En natuurlijk; het is oefenen, oefenen, oefenen. Want –oh, you funny little thing called life- ineens had ik vandaag nóg een ‘vrije dag’ (twee in één week… ik denk dat dat tien jaar geleden is!). waarvan ik me de halve dag heb afgevraagd of ik nog eens een keer iets zou gaan dóen. Stiekem toch een beetje rekenend op ‘onverwachte’ omstandigheden (wie het onverwachte verwacht zit altijd geramd tenslotte). Me – toen bleek dat dát niet ging gebeuren, omdat ik vandaag wél zo slim was geweest om me af te stemmen op mijn prioriteiten- afvragend waarom ik dan nergens toe kwam. Totdat er nóg drie keer situaties ontstonden die schreeuwden om een blog. Tot ik EINDELIJK dit blog af ging schrijven, wat door alle mist in mijn hoofd (haha, begon de dag bij nou ook letterlijk blurry?) BIJNA van mijn lijstje verdwenen was… tot ik me herinnerde dat IK mijn eigen leider ben. Mijn eigen prioriteiten bepaal, op basis van de energie die ik kies te ZIJN. En elke tien seconde mijn agenda kan bijstellen, dat ook. Want vrije dagen? Daar doe ik niet aan. Of die heb ik altijd. Het is maar hoe je het wil zien…
Liefs,
Jouke.